WOYZECK w reżyserii Piotra Cieplaka
Teatr Narodowy, sala Bogusławskiego
Premiera 15.02.2020
Fot. Tomasz Ostrowski
WOYZECK – Kronika kryminalna czy apokalipsa
W garnizonie dochodzi do morderstwa. Prosty żołnierz zabija narzeczoną.
Z czego wynika zbrodnia Woyzecka? Przeraża czy budzi współczucie? Kto jest zbrodniarzem, kto ofiarą? I gdzie kończy się ciało, a zaczyna dusza?
Arcydzieło europejskiego romantyzmu reżyseruje Piotr Cieplak. Sięgając do Woyzecka, stawia pytania nurtujące współczesnego człowieka.
Robert Piłat, O najmniejszym człowieku [fragmenty; pełen tekst zamieszczony jest w programie przedstawienia]:
„Z trzech składników: wyobraźni nasyconej kulturą ludową Hesji, romantycznej filozofii przyrody i pasji rewolucjonisty Buchner stworzył dla literatury i teatru postać najmniejszego człowieka – bohatera, który nie dokonuje czynów, lecz jest przedmiotem działania, nie jest mówcą, lecz tematem rozmowy; nie poznaje świata, lecz sam jest poznawany, obnażany, manipulowany, redukowany do biologicznego okazu w bezdusznych eksperymentach Doktora. Najmniejszego człowieka nie stać na myślenie o dobru i złu, wykonuje polecenia. Nie stać go też na miłość, może tylko krzątać się usilnie, by zapewnić wybranej kobiecie i ich dziecku minimum potrzebne do życia.
Elias Canetti pisał o Georgu Buchnerze jako odkrywcy tego, co w nas nieznaczne, minimalne, najmniejsze (das Geringe)* – odkrywcy człowieka, który z owej minimalnej, zredukowanej niemal do zera ludzkiej materii musi ulepić własne życie. Człowiek ten nie ma przeszłości, ponieważ nie różni się ona wiele od jego teraźniejszości. Woyzeck jest szeregowcem w wojsku, pułkowym fryzjerem golącym codziennie swego Kapitana; codziennie wykonuje te same czynności, kręcąc się w wolnych chwilach za dodatkowym groszem, ścinając wiklinowe pręty, czy poddając się za pieniądze szaleńczym eksperymentom medycznym Doktora. Człowiek ten nie ma również prawdziwej przyszłości – przedmiotu planowania, marzenia. Przyszłość jawi mu się w gigantycznym skrócie i kondensacji, pod postacią apokaliptycznych wizji. Ogołocona z pragnienia może być tylko radykalną odmiennością – a zatem końcem znanej Woyzeckowi rzeczywistości. Najmniejszy człowiek pełen jest sprzeczności, do których rozwiązywania nie ma głowy ani czasu…”
Elias Canetti pisał o Georgu Buchnerze jako odkrywcy tego, co w nas nieznaczne, minimalne, najmniejsze (das Geringe)* – odkrywcy człowieka, który z owej minimalnej, zredukowanej niemal do zera ludzkiej materii musi ulepić własne życie. Człowiek ten nie ma przeszłości, ponieważ nie różni się ona wiele od jego teraźniejszości. Woyzeck jest szeregowcem w wojsku, pułkowym fryzjerem golącym codziennie swego Kapitana; codziennie wykonuje te same czynności, kręcąc się w wolnych chwilach za dodatkowym groszem, ścinając wiklinowe pręty, czy poddając się za pieniądze szaleńczym eksperymentom medycznym Doktora. Człowiek ten nie ma również prawdziwej przyszłości – przedmiotu planowania, marzenia. Przyszłość jawi mu się w gigantycznym skrócie i kondensacji, pod postacią apokaliptycznych wizji. Ogołocona z pragnienia może być tylko radykalną odmiennością – a zatem końcem znanej Woyzeckowi rzeczywistości. Najmniejszy człowiek pełen jest sprzeczności, do których rozwiązywania nie ma głowy ani czasu…”
WOYZECKAutor: Georg Büchner
na podstawie przekładu Jerzego Lieberta
na podstawie przekładu Jerzego Lieberta
opracowanie tekstu i reżyseria: Piotr Cieplak
scenografia i kostiumy, światło: Andrzej Witkowski
muzyka: Jan Duszyński, Paweł Czepułkowski, Jakub Gawlik
choreografia: Leszek Bzdyl
Obsada:
– Ewa Konstancja Bułhak
– Anna Grycewicz
– Kinga Ilgner
– Joanna Kwiatkowska-Zduń
– Sławomira Łozińska
– Zuzanna Saporznikow
– Mariusz Benoit
– Bartłomiej Bobrowski
– Oskar Hamerski
– Robert Jarociński
– Grzegorz Kwiecień
– Kamil Mrożek
– Hubert Paszkiewicz
– Jerzy Radziwiłowicz
– Cezary Kosiński (gośc.)
– Jakub Gawlik (gośc.)
W przedstawieniu używane są wulgaryzmy i pojawiają się głośne efekty dźwiękowe.
Spektakl dla widzów dorosłych.
