PRÓBY Bogusława Schaeffera to utwór, który jest pretekstem do rozważań na temat scenicznych kreacji, aktu twórczego i znaczenia sztuki w życiu człowieka. Nasz Reżyser pragnie, by treścią teatru był teatr, powtarza, że powinien on opowiadać o możliwościach człowieka, który go stworzył, który żyje w teatrze, dla teatru, z powodu teatru… Ale o tym wszystkim najlepiej opowie sam spektakl, w którym nie zabraknie humoru, ironii, błyskotliwych dialogów i żywiołowych sytuacji. W trakcie próby teatralnej twórcy odsłaniają przed widzami sekret tworzenia przedstawienia, wprowadzając ich w teatralne kulisy. Bo któż nie lubi w nie zaglądać? A tam – pomieszanie z poplątaniem: dylematy aktorek („czy reżyser ma prawo być chamem?”), wątpliwości aktorów („czy ten zawód jest poważny?”) i tonący w dygresjach reżyser („w Nowym Teatrze gra się po staremu, w Starym Teatrze też po staremu, nie wiem, po co porządni ludzie idą na reżyserię…”). I tylko końca pracy nie widać – próba trwa przez cały spektakl. A może to ona jest celem samym w sobie? W trakcie próby medialnej

Przed premierą Mikołaj Grabowski – reżyser spektaklu – powiedział:
„Moja znajomość Bogusława Schaeffera sięga lat sześćdziesiątych. W 1968 roku wystąpiłem w jego utworze TIS MW2 teatr instrumentalny dla MW2 i tam grałem aktora beztekstowego, czyli mima. To było związane z wyjazdem do Francji, a więc po raz pierwszy wyskoczyłem z kraju komunistycznego i zobaczyłem jak wygląda zachód. Tak się zaczęła moja przygoda z zespołem MW2, do którego już przylgnąłem, stałem się jej aktorem a później i reżyserem. Z Schaefferem rzeczywiście spędziliśmy bardzo ściśle lata sześćdziesiąte, siedemdziesiąte. W 1979 roku zdałem sobie sprawę, że „Kwartet na czterech aktorów”, który zawsze grany był na koncertach – w drugiej części koncertu – naszego zespołu awangardy muzycznej MW2 zasługuje na to, aby pojawić się w teatrze. Zaproponowałem dyrektorowi Teatru Jaracza w Łodzi Janowi Maciejowskiemu, że zrobię to na małej scenie. Przeczytał tekst i powiedział: „dobrze, zrób”. Nie wiem czy wiedział naprawdę jakie są owoce tego tekstu, jaki jest tego smak. Nie wiem. Prawdopodobnie tak, bo to był człowiek bardzo inteligentny. Właściwie ten moment otworzył Schaefferowi drogę na scenę. Nagle okazało się, że ten tekst, który jest napisany właściwie ściśle muzycznie dla aktorów – to jest kwartet muzyczny – świetnie sprawdza się w teatrze i otwiera taką nową perspektywę.

Zgarnęliśmy wtedy wszystkie nagrody jakie można było zgarnąć. Zaczęliśmy to grać. Zaczęło się to bardzo podobać publiczności. To było nowe, świeże, jeszcze nie czytane przez nikogo. Potem w roku 1986 pokazał się „Seans dla trzech aktorów”, który otworzył kolejne wrota. Wszyscy powiedzieli: „tak, tego Schaeffera można grać”. I nagle wszyscy zabrali się do robienia Schaeffera. Koniec lat osiemdziesiątych, początek lat dziewięćdziesiątych to była ekspansja Schaeffera w teatrze. Ja jestem jemu wierny do tej pory. „Scenariusz dla trzech aktorów”, który ma trzydzieści dwa lata, gramy dalej, „Kwartet…” ma czterdzieści cztery albo czterdzieści pięć lat i gramy go dalej, a teraz otwieram nową edycję „Prób” Schaeffera. Bardzo się cieszę, że znowu mogę wstąpić w ten obszar.

W „Próbach” wykorzystuję muzykę Schaeffera, ale w zestawieniu z Mozartem, Beethovenem i Corellim, bo na to Schaeffer zasługuje.”